25 jaar Mannengroep.
Eind deze maand vindt de driehonderdste bijeenkomst van de Mannengroep plaats. De eerste was op 25 januari 1997; we bestaan inmiddels dus 25 jaar. Vanwege de covid-omstandigheden was er geen gelegenheid dit in januari te vieren; misschien doen we dat later dit jaar nog.
In 1996 hield de toen bestaande groep voor ‘vrouw-naar-man-transseksuelen’ op te bestaan; de initiatiefnemers hadden tien jaar lang veel tijd en hun eigen spaargeld in de groep gestoken en vonden het tijd worden voor iets anders. De Werkgroep Transsexualiteit van Humanitas had destijds Virgin (nu onze Vrouwengroep); een groep die niet per se voor vrouwen alleen bedoeld was, maar dat gaandeweg wel geworden was omdat de enkele man die zijn weg ernaartoe vond, door het overwicht van de aanwezige vrouwen weinig aansluiting had. Humanitas wilde er wel een groep speciaal voor mannen bij hebben. Vier mannen, onder andere deelnemers van de groep die werd opgeheven, staken de koppen eind 1996 bij elkaar en richtten de Mannengroep op. De naam was eigenlijk alleen een werktitel, maar we hebben nooit een pakkende naam kunnen bedenken die zich kon meten met Virgin en (H)Erkenning.
Onze eerste gastspreker was plastisch chirurg Hage, niet alleen een kundig arts die heel bedreven was in alle operaties op zijn vakgebied in de genderzorg, maar ook heel aangenaam in de omgang en een boeiende spreker. Dat was een goede binnenkomer: er waren zo veel bezoekers, dat ze niet in de zaal pasten. Een verrassing, natuurlijk ook doordat we vanaf het begin besloten hebben zo laagdrempelig mogelijk te zijn en dus niet met aanmelding te werken.
In de loop der jaren zijn er bepaalde veranderingen in de bezoekersgroep te zien. De ‘zorgzwaarte’ is toegenomen. We zien nu meer mensen die naast de worsteling met hun genderidentiteit (of hun omgeving) nog andere problemen hebben, die moeilijker in een groep functioneren. Door internet zijn bezoekers vaak al veel beter geïnformeerd over bijvoorbeeld medische en juridische mogelijkheden. Anderzijds zien we ook wel (vooral jonge) bezoekers, die hun informatie tot hun eerste contact met Transvisie alleen van YouTube hebben, en een onrealistisch beeld hebben van hoe het leven er tijdens of na een transitie uitziet. Terwijl al sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw er met enige regelmaat televisieprogramma’s over transseksualiteit te zien waren, meldden zich nog heel lang nieuwe bezoekers met de opmerking: ‘Vorige week zag ik programma X op televisie en toen wist ik ineens wat er met mij aan de hand is! Ik had er nog nooit eerder over gehoord!’ Dat lijkt nu wel echt over; mensen kunnen er nog altijd lang over doen om het voor zichzelf toe te geven of om stappen te zetten maar vrijwel iedere volwassene heeft inmiddels wel eens van genderdysforie of transgender zijn gehoord. Nog een verandering: hoewel we altijd open hebben willen staan voor alle zienswijzen en levensstijlen, denk ik dat mensen die zich bijvoorbeeld als non-binair identificeren of die nadenken over het krijgen van biologisch ‘eigen’ kinderen, tegenwoordig makkelijker dan vroeger gelijkgezinden in de Mannengroep vinden.
Wat gebleven is, zijn de twijfels, angst en zorgen van mensen die er niet langer omheen kunnen dat ze (misschien) man zijn, die nadenken over of huizenhoog opzien tegen een transitie, of daar misschien al mee bezig zijn – en de enorme steun die het voor hen zijn kan om te merken dat ze niet alleen zijn, om hun ervaringen te kunnen delen en te mogen zijn wie ze ten diepste zijn. Wat een voorrecht om daar als vrijwilliger van Transvisie aan bij te kunnen dragen.