Trans care saves lives

Dit jaar stond het bijwonen van de Pride op mijn planning, ware het niet dat ik eind juni (sneller dan verwacht) mijn mastectomie kreeg. Gelukkig verliep het herstel na die operatie verrassend goed en kon ik de Pride dus wel meemaken. Op naar Amsterdam!
En ja hoor, daar stond ik, langs de Amsterdamse gracht: zonnebrilletje op, sneakers aan en een regenboogvlaggetje op mijn wang. De boten met hun boodschappen voeren voorbij. De sfeer was goed: blije mensen, vrije mensen.

Geregeld kwamen de boodschappen van de boten deelnemend aan de Canal Parade bij mij binnen: Can’t spell military without ‘T’ (verwijzend naar de duizenden transgenders in het Amerikaanse leger die zijn ontslagen), Trump’s actions kill. Love saves lives (als reactie op bezuinigingen van Trump op internationale AIDS-bestrijding) en We were wrong. LGBTQIA+ is not a diagnosis. With respect, psychiatrists. Er was echter één zin van slechts vier woorden die tranen in mijn ogen deed opwellen: Trans care saves lives. Bam! Deze boodschap raakte mij vol in mijn hart. Dit ging namelijk over mij. Ik had dood kunnen zijn. Dood, omdat ik het leven niet meer zag zitten. Ik heb meerdere keren op het punt gestaan om mijn leven te beëindigen in de periode van eind 2021 tot en met eind 2024.
Mijn coming-out in april 2023 zorgde voor verlichting en opluchting, maar dit betekende niet dat ik ineens hersteld was. Ik werd alsnog elke ochtend wakker in een vrouwenlichaam, terwijl ik mij geen vrouw voel. Elke keer dat je je omkleedt en elke keer dat je doucht (en dat is best vaak als je sportief bent), is daar de confrontatie. Dan drukte ik mijn borsten maar weer in een veel te strakke binder, zodat ze niet zichtbaar waren. Daarnaast was gedurende zes dagen per maand mijn leven nog duisterder dan het al was, omdat ik elke paar uur ook nog eens geconfronteerd werd met mijn vrouwelijkheid.

Ik had het geluk dat ik binnen twee maanden na mijn coming-out een pre-intake had bij het genderteam waar ik in behandeling ging. En dat ik binnen 9 maanden na mijn aanmelding aan het psychologische traject aldaar kon beginnen. Toen het psychologische traject in de nazomer van 2024 was afgerond en ik de toestemming voor de mastectomie kreeg, zonk de moed mij in de schoenen toen ik belde met de kliniek waar de mastectomie uitgevoerd zou worden: in januari 2025 kon ik terugbellen voor een afspraak eind 2025. Toch leer je op zo’n moment om te relativeren: ik ben nu alsnog sneller aan de beurt dan wanneer ik naar Amsterdam of Groningen zou gaan, waar wachtlijsten van 2,5 tot 3 jaar de harde realiteit zijn. Daarnaast kon ik wel zeggen dat ik eind volgend jaar geopereerd zou worden. En ondanks het feit dat er nog bijna anderhalf jaar tussen dat moment en eind volgend jaar zat, klonk het toch enigszins dichtbij.

Ik kreeg in de herfst van 2024 een afspraak bij een gynaecoloog die gespecialiseerd is in mensen zoals ik. Alle opties voor het uitblijven van mijn menstruatie werden besproken. Waar ik dacht dat er rigoureuze handelingen verricht dienden te worden zoals het operatief verwijderen van de baarmoeder, eileiders en/of eierstokken, bleek dat er makkelijkere oplossingen waren. Zo kon het gebruik van de prikpil ervoor zorgen dat de menstruatie uitbleef. Dat leek mij de onschuldigste optie, zonder dat je oestrogeen toegediend krijgt. Dus eenmaal per kwartaal ging ik naar de huisarts om een prikje in mijn bil te laten zetten. Tot op de dag van vandaag ben ik niet meer ongesteld geweest. Dit was mijn eerste bevrijding. In januari van dit jaar besloot ik direct contact op te nemen met de kliniek voor plastische chirurgie. De telefoniste vertelde mij dat ik inderdaad aan het eind van het kalenderjaar aan de beurt zou zijn voor de mastectomie. Maximaal drie maanden voor die tijd zou ik gebeld worden met een datum. Wel kreeg ik eind januari een telefonische afspraak met de chirurg die de operatie zou uitvoeren. Verder werd de kanttekening geplaatst dat er een wijziging was in de voorwaarden voor de operatie: vanaf dit jaar zouden zorgverzekeringen de operatie bij deze kliniek niet meer volledig vergoeden. Dit zou betekenen dat ik een bedrag van €3.000,- zelf diende te bekostigen.

Toen ik eind april MC Bloemendaal op mijn telefoon zag oplichten, wist ik niet hoe snel ik dat telefoontje moest beantwoorden. Dit was waarschijnlijk goed nieuws. En ja hoor: ‘Ik heb een datum voor je,’ hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Die datum was zo’n vijf weken voor de Pride. Sinds die dag ervaar ik mijn tweede en tevens laatste bevrijding. Vrijheid in mijn lichaam. Blijheid, omdat mijn bovenlichaam er eindelijk uitziet zoals ik me voel. Wat ik wel lastig vind, is de vermoedelijke reden voor het vervroegen van mijn mastectomie. Die €3.000,- heeft niet iedereen in een oude sok bewaard. Betekent dit voor die mensen dat ze elders helemaal opnieuw moeten beginnen aan het gendertraject om hun operaties wel vergoed te krijgen? Ik word verdrietig als ik daaraan denk.

Wie jij ook bent, in welke situatie jij ook zit, weet dat je niet alleen bent. Jij bent belangrijk. Je doet ertoe. Hou vol. Zoek troost bij mensen die jou begrijpen. Je bent niet alleen. 

Deze tekst is geschreven door Tamar Ian