Ik: Een stuk uit mijn verleden.

Hej, Terwijl de robot stofzuiger door de woonkamer gaat, zit ik met mijn jas achter de laptop in een halfdonkere woonkamer. Het is tenslotte herfst ;).

Ik ben net terug van het naar school brengen van mijn dochters. Gelukkig wordt dat steeds makkelijker naar mate ze ouder worden. De oudste was al zelf naar school gefietst, dus ik kon lekker met mijn jongste samen fietsen en kletsen. Een leuk en lekker ontspannend momentje.

Hoewel ouderschap voornamelijk vermoeiend is, vooral als je het combineert met een eigen bedrijf opzetten en ontdekken wie je bent, zijn dit soort momenten toch wel een van de beste dingen in het ouder zijn.

Op de terugweg naar huis bedacht ik mij hoe het ook anders had kunnen lopen.

Dit is namelijk niet de eerste keer dat ik op een ‘ontdekkingsreis’ naar mijzelf ben gegaan.

Je zou kunnen zeggen dat mijn hele leven een ontdekkingsreis is. Ik ben tenslotte een mens en een mens vindt zichzelf voortdurend opnieuw uit. Van kind naar puber, van puber naar volwassene met talloze fases en ontwikkeling ertussendoor.

Het verschil met normale mensen is denk ik dat ik mijzelf nooit echt gevonden heb. Ik vraag mij ook met regelmaat af of ik mijzelf ooit echt ga vinden. Terugkijkend naar mijn verleden was ik al vrij vroeg ervan bewust dat ik niet in het binaire plaatje paste. Ik wilde ook op ballet net zoals de meisjes uit mijn klas met een roze maillot en een zwart balletpakje eroverheen. Én ik vond het ook leuk om met een stuk elektrabuis besjes te ‘schieten’.

Wat ik wel wist was dat ik in ieder geval geen Boy George was. Ik was ook geen travestiet, dat wist ik ook. Ik wilde zijn zoals mijn zus, alleen dan wel zonder die vreselijke Oilily kleren. Ik was anders. Heel veel meer was er misschien ook niet in de jaren ’80 in Bilthoven. Ik had er geen enkel besef van dat ik transgender of non-binair kon zijn.

Hoe anders zou mijn wereld zijn geweest als we de huidige bekendheid, acceptatie en mogelijkheden voor transgender zijn hadden gehad toen ik jong was.

In alle eerlijkheid, denk ik dat ik een andere keuze zou hebben gemaakt. Dan had ik naar alle waarschijnlijkheid ook die hup-hup-barba-truc gedaan. De realiteit is echter dat het niet zo was. Net zoals de meeste van jullie heb ik eerst moeten vechten voor mijn bestaan. Heb ik het verborgen moeten houden, omdat het simpelweg geen optie was, omdat het begrip ontbrak. Maar ook omdat ik het zelf niet snapte. En dat is raar genoeg OK.

Want er is een reden voor de eeuwige twijfel. Er is een reden waarom ik liever een ballerina met een blaaspijp wilde zijn. Er is een reden waarom ik mij aangetrokken voel tot zachtheid en vrouwelijkheid en waarom ik tegelijkertijd enthousiast kan worden van oude Amerikaanse auto’s met een V8 motor. Het is dezelfde reden waarom ik bij het ene mens of moment mij meer mannelijk voel en bij het andere mens of moment meer vrouwelijk voel. Ik ben niet een of het ander. Ik ben allebei. Ik ben flubber. Ik ben een hybride. Ik ben non-binair. Ik ben een lesbische vrouw in het lichaam van een mens. En dat is niet makkelijk. Dat is zelfs f-ing moeilijk, want het brengt een hele set met nieuwe uitdagingen met zich mee, ondanks de acceptatie. Maar de bottom-line is dat het OK is. Het is OK omdat ik heel veel mooie dingen heb mogen doen. Heel veel mooie dingen heb mogen meemaken, waaronder mijn twee supermooie dochters en de momentjes op de fiets. En het is OK, omdat ik het vertrouwen heb dat er nog heel veel goede dingen aan zitten te komen. Zoals eindelijk een keer die bikini aan in de zomer of met Kerst of Oud & Nieuw zijn zoals ik voel en wil zijn!

Het is OK, omdat ik eindelijk op weg ben naar de mens die ik ben. Met mijn verleden en mijn toekomst samen in één lichaam. Wat de wereld er ook van mag vinden. Al doet dat soms best pijn en brengt het veel verwarring en onzekerheid met zich mee. Ik heb het vertrouwen dat het goed gaat komen. Liefs BarbaBo

P.s. Nog een speciaal bedankje aan Selm Wenselaers, die toch zeker een inspiratie is geweest om mijn reis weer op te pakken en ondanks alle onzekerheden toch stappen durven te zetten om te zijn zoals ik mijzelf voel.