Je leven staat op pauze.

Laat de tekst voorlezen Getting your Trinity Audio player ready...

Je weet het eigenlijk al een lange tijd. Je ontkent het totdat je genoeg hebt van wachten op jezelf, en het niet langer uitgesteld kan worden.

Je vraag om hulp, en… niets.

De huisarts weet eigenlijk niet zo goed waar ze naar moeten verwijzen. De eerste en logische plek is naar hét ziekenhuis, die ene… met een wachttijd van drie jaar en een bericht dat dat slechts een indicatie is omdat de werkelijke deur gesloten is.

Drie jaar wachten? Maar je leven staat op pauze.

Bij gebrek aan een antwoord op je vraag om hulp zoek je zelf naar wat de zorg kan bieden en in plaats van een antwoord vind je een legpuzzel zonder instructies die je zelf aan elkaar mag proberen te knopen. Je leert jezelf materiedeskundig te zijn, omdat het zorgsysteem niet vaardig in deze zorg is, en alle deuren, die staan dicht.

Dat kost tijd. En energie die je al niet meer had.

Maar na struikelen en opstaan wordt duidelijk wat de vraag moet zijn en waar, en met die hoop vraag je opnieuw om hulp. Je hebt de verwijzing. En een wachttijd van een jaar.

Een jaar wachten? Maar je leven staat op pauze.

Je vindt een optie. Het wordt niet vergoed maar het duurt mogelijk maar maanden en het is een kans, een geluk. Daarmee vraag je opnieuw om hulp bij de huisarts. Je hebt de verwijzing. En een wachttijd van maar een of twee maanden.

Een of twee maanden. Je kan iemand spreken. Maar om aan erkenning te komen kost tijd, en er gaat een half jaar voorbij voordat je die kan krijgen.

Een half jaar? Je leven staat op pauze.

Je hebt de erkenning. Je hebt de hulp nodig, dat wordt gezien. Maar dat mag niet maar één enkele organisatie vinden. Je hebt weer een verwijzing. Drie maanden wachttijd.

Drie maanden? Je leven staat op pauze.

Iedereen is het met je eens, en de erkenning wordt bevestigd. Je hebt toestemming. Medische hulp komt er. Een verwijzing. Drie maanden wachttijd.

Drie maanden? Je leven staat op pauze.

Je hebt de medicatie in je handen. De klok begint te lopen van een proces van jaren van tergend geleidelijke verandering. Het belooft te helpen, maar je ziet al snel dat dat nooit genoeg gaat zijn, dat meer nodig is, maar om die volgende stap mag je niet vragen voordat je eerst de medicatie gebruikt hebt en wacht. Een half jaar of een jaar.

Een half jaar? Een jaar? Vooruitgang gaat beginnen. Maar je leven staat op pauze.

En die volgende stap? Die is er niet. Niet hier, niet op tijd, de deuren staan hier dicht. Het is er wel, elders, in andere landen, en het kost een fortuin. Dat wist je al, je vraagt het daar, je vraagt om permissie, je vecht weer om erkenning.

Je krijgt zicht op wanneer je eindelijk verlost kan gaan zijn van een deel van de pijn die al deze tijd meer ondraaglijk is geworden, wetende dat het slechts een enkele stap is van de mogelijke vele die je nog moet nemen.

Op weg naar een doel in de toekomst waar je inmiddels al jaren geleden niet meer op kon wachten.